చదువుతున్న పత్రిక ముడిచి ప్రశాంతి వైపు చూశాను.
గోడ వారనున్న కుర్చీని నిర్లక్ష్యంగా ముందుకులాగి కూర్చుంది తను. స్కర్టూ, బనీను వేసుకుంది. బనీను మీద ‘వండర్ లాండ్’ అన్న ఇంగ్లీషు అక్షరాలు ఎరుపు, నీలం, పసుపు రంగుల్లో అందంగా ప్రింటయి వున్నాయ్. ఆ అక్షరాలు సమంగా ఆమె ఛాతీమీదకి రావడం ఓ ఆకర్షణగా వుంది. స్కర్టు వెనక్కి జరగడంవల్ల తొడలు బయటకి తొంగి చూస్తున్నాయి. మెల్లగా లేచి కూర్చున్నాను. మోకాళ్ళ మధ్య ఎడంలో నుంచి ఆమె ధరించిన ఎర్రని నైలాన్ డ్రాయర్ లీలగా అవుపించింది. స్కర్టు ఎరుపురంగు గనుక డ్రాయర్ కూడా అదే రంగుది వేసుకున్నట్టుంది.
“ఏరోజు కారోజు నువ్విలా నా వంక క్రొత్తగా చూడ్డం బాగోలేదు. నేనేమైనా నీ కంటికి వయ్యంలా కనిపిస్తున్నానా?” బుంగ మూతి పెట్టుకుని గుర్రుగా చూసింది ప్రశాంతి. నేను మాట్లాడలేదు. సిగరెట్ పేకెట్ అందుకొని ఓ సిగరెట్ బయటకు తీసి ముట్టించాను. ఆలోగా తను కాళ్ళు కాస్త ఎడంగా జరుపుకొందిలా వుంది – లోపలి డ్రాయరు మరీ స్పష్టంగా కనిపించసాగింది. అంతింత లావువున్న తొడలు మొదళ్ళు పచ్చగా బంగారు పూత పెట్టిన స్తంభాల్లా మెరిసిపోతున్నాయ్.
“నీ వాలకం చూస్తుంటే ఇవ్వాళ పాఠం చెప్పే ఉద్దేశ్యం లేనట్టు కనపడుతోంది” చిరుకోపాన్నభినయిస్తూ అడిగింది.
ఇవ్వాళే కాదు – ఇకముందు కూడా చెప్పను” కొంచెం తటపటాయిస్తూ సన్నగా నసిగేను.
“వాట్? హౌ డేర్ యు ఆర్?”
నువ్వేమన్నా సరే? నీకు ట్యూషన్ చెప్పడం నావల్ల కాదు. మరో మంచి టీచర్ని చూసుకో”
“ఆ బోడి సలహా నువ్వేం చెప్పక్కరలేదు గానీ- అసలు నీ అయిడియా ఏమిటో చెప్పు! జీతం బెత్తం లేకుండా రోజూ ఈ కంఠశోష దేనకనా నీ బాధ!”
“అదేం కాదు….”
“అయితే- నువ్వు చెబుతున్న లెసన్స్ నేను సమంగా పికప్ చేయడం లేదనా?”
“అదీ కాదు, ఆ మాటకొస్తే, నీకు ట్యూషనే అనవసరం. యు ఆర్ ఎ మోస్ట్ ఇంటెలిజెంట్ గర్ల్!”
“స్టాప్ యువర్ బ్లడీ కా-కా అండ్ కమ్ టు ది పాయింట్.”
“నా పాయింటేమిటో నేను చెప్పేశాను”
“అదే అడుగుతున్నాను మేన్! నాకెందుకు ట్యూషన్ చెప్పవ్?”
“నీకు చెప్పదగ్గ స్తోమత నాకు లేదు….”
“ఈ సంగతి ఇవ్వాళ షడన్ గా తెల్సిందా నీకు?”
“అంటే- నీకు ముందునుంచీ తెల్సునా, నేను నీకు చెప్పదగిన వాడిని కాననీ”
“చట్! నేనన్నది అది కాదు, నెల్లాళ్ళ నుంచి ట్యూషన్ చెబుతూ ఇవ్వాళ ఇంత షడన్ గా నీకిలాంటి థాట్ ఎందుకొచ్చిందీ అని? నేనేమీ ఇన్సల్టింగ్ గా మాట్లాడలేదు గదా. నిన్నటి వరకూ బాగానే వున్నావ్! ఇంతలో ఈ క్రొత్త మార్పేమిటీ? నాకా రీజనేదో చెబితేనే కానీ వూరుకోను. ఐ విల్ నాట్ గో ఫ్రం హియర్!”
ఈరోజు తను చెప్పమని అడిగిన ఎస్సేలు చెప్పడానికా క్రితం రోజు తీసుకొన్న ఇంగ్లీషు నాన్-డిటెయల్డ్ పుస్తకాన్ని తలగడ క్రింద నుంచి తీసి “నువ్వడిగిన రీజన్ ఈ బుక్ లో వుంది. అది నేను చదివి వుండకూడదు గానీ, ఏదో కుతూహలం కొద్దీ పొరపాటుగా చదివేశాను. అయాం వెరీ సారీ ఫర్ దట్…” అన్నాను తనకా పుస్తకాన్ని అందిస్తూ.
ఓ క్షణం నావంక విస్మయంగా చూసి కుతూహలంగా ఆ పుస్తకంలోని పేజీలు తిరగేసింది. మరుక్షణంలో ఆమె మొహంలో రంగులు వెలిగిపోయాయి. “మై గాడ్! ఇది దీంట్లో వుండిపోయిందా?” అంటూ ఓ నీలి రంగు కాయితాన్ని బయటికి తీసింది. నేను చెప్పింది దాని గురించే.
ఇది- సతీష్ అనేవాడు వ్రాసిన ప్రేమలేఖ. అతడు ప్రశాంతి బోయ్ ఫ్రెండ్ అయ్యుండాలి. ప్రశాంతి అంగాంగాలనూ కవితా ధోరణిలో వర్ణించిన కొన్ని వాక్యాలను బట్టి అతనామెను నగ్నంగా చూడడమే కాదు- అన్నీ కానిచ్చేసి వుండాలి. “రాత్రిళ్ళు నాకు సమంగా నిద్ర పట్టడం లేదు. నీ వెచ్చని కౌగిలిలో కరిగిపోవాలనీ, నీమీద ఆనందంగా యింకోసారి ఊగిపోవాలనీ తహ తహలాడిపోతున్నాను. మనం మన్మధ సామ్రాజ్యంలో విహరించే మధుర క్షణం కోసం ఆశగా నిరీక్షిస్తున్నాను. ఎల్లుండి మధ్యాహ్నం- కాలేజీ ఎగ్గొట్టి శరత్ థియేటర్ దగ్గరికి వచ్చావంటే, సినిమా చూస్తూ, మళ్ళీ మనం ఎప్పుడెలా కల్సుకోవాలన్న విషయం మాట్లాడుకోవచ్చు. డోంట్ ఫర్-గెట్ – నీ సతీష్” అని వున్న ఆ ఆఖరి వాక్యాలు నాకు రాత్రి నిద్రపట్టనివ్వలేదు! నాకు ఏదో పోగొట్టుకున్నట్టు ఒకటే బాధ! (ఇంకా ఉంది)